Κορνίζα

Η αλήθεια είναι, πως η κορνίζα που θα περιβάλει το έργο, αποτελεί πάντοτε ένα προβληματισμό για όλους τους καλλιτέχνες. Αυτό σαφώς και ισχύει και για αυτούς που θα το αγοράσουν.

Πάντοτε δημιουργείται η ερώτηση για το αν πρέπει να είναι έντονη ή διακριτική. Αν πρέπει να ταιριάζει με τα χρώματα του πίνακα, ή θα πρέπει να είναι μοντέρνα ή κλασική.

Υπάρχουν άραγε κάποιοι κανόνες που πρέπει να ακολουθηθούν ή μήπως να μην τοποθετηθεί καθόλου κορνίζα στο έργο;

Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί, είναι λογικό να προκύπτουν καθώς η κορνίζα είναι ένα σημαντικό στοιχείο του έργου, που προβλημάτισε τον καλλιτεχνικό χώρο πολλά χρόνια πριν.

Ιστορία

Πολύ σύντομα να αναφέρουμε ότι το πρώτο είδος κορνίζας έχει κάνει την εμφάνισή του σε αιγυπτιακό τάφο όπου βρέθηκε πορτρέτο fayum σε ξύλινο πλαίσιο και χρονολογείται από το 2ο αιώνα π.Χ.

Ξυλόγλυπτα πλαίσια χρησιμοποιήθηκαν και στην αρχαιότητα από τους Έλληνες και τους Αιγυπτίους καλλιτέχνες, για να διαχωρίσουν σκηνές και διακοσμήσεις στις τοιχογραφίες και την αγγειοπλαστική. Ωστόσο, κορνίζες ξυλόγλυπτες έτσι όπως τις γνωρίζουμε σήμερα εμφανίστηκαν στην Ευρώπη το 12ο και 13ο αιώνα σε μικρούς πίνακες.

Η τεχνική τους άρχισε να εξελίσσεται το 14ο και 15ο αιώνα, όπου εμφανίζονται μεγάλα εκκλησιαστικά κυρίως έργα με «βαριές» κορνίζες οι οποίες αποτελούσαν μέρος του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού των ναών. Παρόλ’ αυτά, στην Ιταλική Αναγέννηση του 14ου και 15ου αιώνα, όπου ευγενείς, μπορούσαν πλέον να παραγγείλουν έργα για το χώρο τους, έκαναν την εμφάνισή τους τα φορητά πλαίσια. Στη Γαλλία, την εποχή της Αναγέννησης, η τέχνη ήκμασε περισσότερο στα πλαίσια της καθημερινής ζωής και μαζί της και η τεχνική της κορνίζας, η οποία πλέον σχεδιάζονταν και παράγονταν από τους κατασκευαστές επίπλων και όχι από τους ίδιους τους καλλιτέχνες όπως στα προηγούμενα χρόνια. Από το 1610 έως το 1643, υπό τη βασιλεία του Louis XIII στη Γαλλία, η διάθεση για τελειοποίηση της κορνίζας έγινε εντονότερη και έτσι εξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό. Η τάση αυτή, «άνοιξε το δρόμο» για το Μπαρόκ, με αποτέλεσμα να αναδειχθεί μια νέα τεχνική σχεδιασμού για στην πλαισίωση των έργων. Από ότι φαίνεται λοιπόν, η κορνίζα αποτέλεσε μεγάλο καλλιτεχνικό προβληματισμό με το πέρασμα των χρόνων και αναδείχθηκε σε ένα είδος ξεχωριστής τέχνης έως και σήμερα.

Κορνίζα ή μήπως όχι;

Η κορνίζα είναι το στοιχείο που ολοκληρώνει το έργο και του χαρίζει μία ιδιαίτερη παρουσίαση. Κάθε έργο τέχνης, αποτελεί ένα μοναδικό «σύμπαν» και η κορνίζα που το πλαισιώνει έρχεται να τονίσει αυτή την ύπαρξη με ξεχωριστό τρόπο. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε το γεγονός, πως υπάρχουν έργα κυρίως στη μοντέρνα τέχνη στα οποία δεν επιβάλλεται η χρήση κορνίζας. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι, πως το έργο είναι αυτό που κατ’ ουσία καθορίζει τη χρήση ή μη κορνίζας καθώς και το στυλ της.

Ποια κορνίζα;

Γεγονός αποτελεί η ύπαρξη διαφόρων απόψεων όσον αφορά στην επιλογή της κορνίζας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως καθορίζονται και ιδιαίτεροι κανόνες.

Το μόνο βέβαιο είναι, πως τίποτε άλλο δεν μπορεί να κατευθύνει την επιλογή της εκτός από το ίδιο το έργο. Το στυλ της ζωγραφικής ή γενικότερα της απεικόνισης, μπορεί να ασκεί επίσης επιρροή στην επιλογή της, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ένα σύγχρονο έργο δεν μπορεί να έχει μια πιο ιδιαίτερη κορνίζα, ή και αντίστροφα ένα κλασικό έργο μια πιο λιτή. Όταν η επιλογή της κορνίζας γίνεται με γνώμονα την ανάδειξη του έργου είναι πάντοτε η σωστή.

Η Κορνίζα & εγώ

Η αλήθεια είναι, πως το θέμα της κορνίζας αποτελεί για εμένα μία ιδιαιτερότητα. Πιστεύω όντως, ότι ολοκληρώνει το έργο και αποτελεί συνέχειά ή και κομμάτι της απεικόνισης. Αυτό όμως, δε σημαίνει πως όλα μας τα έργα την χρειάζονται. Κάθε φορά περνάω αρκετές ώρες προβληματισμού, καθώς θέλω πάντοτε η κορνίζα να λειτουργεί υπέρ της ανάδειξης κάθε έργου μου.

ΠΗΓΕΣ

www.art-is-fun.com/mixed-media-art/

www.tate.org.uk/art/art-terms/m/mixed-media

www.artistdaily.com/mixed-media

www.thoughtco.com/mixed-media-painting-2578544

en.wikipedia.org/wiki/List_of_mixed_media_artists